ในขณะที่ชั้นนั่งฟังเสียงของตัวเองที่กำลังร่ำไห้ให้กับความโง่เขลาและขลาดกลัว
ชั้นรู้สึกถึงแรงสั่นสะท้านของตัวเองที่เกิดขึ้น
แม้จะรุนแรง... ทว่ากลับเงียบงัน
ไม่มีใครได้ยินนอกจากตัวชั้น
ไม่มีใครได้เห็นความน่าละอายนี้... นอกจากตัวชั้นที่สะท้อนเงาอยู่ในกระจก
ชั้นเคยร้องไห้ยาวนานขนาดนี้... แต่นั่นมันนานมากแล้ว
และนี่ก็เป็นอีกครั้ง... ที่ชั้นนั่งร้องไห้ ฟูมฟายราวกับจะเป็นจะตาย...
โดยไม่นึกอายตัวเอง
เกิดอะไรขึ้นกับชั้นรึ?
ทำไมชั้นถึงต้องร้องไห้มากมายขนาดนี้?
คำถาม... ที่ชั้นก็ไม่อาจหาคำตอบให้ตัวเองได้
ตอนนี้ชั้นย่ำแย่... ใช่แล้ว ชั้นรู้สึกแบบนี้จริงๆ
ตอนนี้ชั้นเกลียดตัวเอง... เกลียดอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
อยากเอามีดมาชำแรก แทรกลงไปในผิวกายที่แสนจะสกปรกโสมมของชั้น
อยากเอาหนามคมๆ มาทิ่มแทงลงไปในทุกอณูของร่างกายชั้น
อยากเอาเหล็กแหลมมาเสียบลงไป ปักลงกลางใจชั้น
อยากทำร้ายตัวเอง...
อยากสมน้ำหน้าตัวเอง...
อยากสมเพทตัวเอง...
ชั้นนั่งร้องไห้... ให้กับความเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย และความรู้สึกที่แสนจะสับสนของตัวเอง
ชั้น... อ่อนแอและย่ำแย่ถึงขีดสุด
อยากร้องไห้... แม้จะยังไม่อยากตาย แต่ก็ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว
อยากหลับตา... แล้วตื่นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากวันเกิดของตัวเอง
เผื่อว่า... อะไรๆ มันจะดีขึ้นมาบ้าง
เผื่อว่า... ชั้นอาจจะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด ทุกๆ เรื่อง ทุกๆ ความทรงจำ
เหลือไว้เพียงตัวเอง... ที่ลืมตาตื่นขึ้นมา พร้อมกับร่างที่เปลือยเปล่า และไม่เหลือความทรงจำใดๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น