...:: November Rain ::...

สายฝนของเดือนพฤศจิกายน ทำไมมันช่างหนาวเหน็บและชวนหดหู่ถึงเพียงนี้

ชั้นไม่อาจลมเรื่องบางเรื่องได้... ไม่อาจทำใจยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นได้... ไม่อาจ...................

มันรวดเร็วเกินไป กระทันหันเกินไป สาหัสเกินไป โหดร้ายเกินไป... จนไม่ทันตั้งตัว

แม้จะผ่านพ้นมาเกือบครบสัปดาห์แล้ว... แต่ชั้นก็ยังไม่อาจทำใจรับเรื่องเหล่านั้นได้เลย

ยิ่งพายามเท่าไหร่... ก็ยิ่งรู้สึกว่าชั้นยิ่งฝืนตัวเองมากขึ้นเท่านั้น

ยิ่งจะลบเลือนมันเท่าไหร่... ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังตอกย้ำสิ่งเหล่านั้นลงในห้วงความทรงจำ

ไม่อาจลบเลือนได้... ไม่อาจทำใจได้... ไม่อาจย้อนเวลากลับมาได้... และไม่อาจให้อภัยตัวเองได้เลย


เกือบ 1 สัปดาห์แห่งการสูญเสีย... ชั้นได้แค่เพียงบอกกับตัวเองเบาๆ ว่า "มันสายเกินไปแล้ว" สำหรับทุกสิ่ง

สายเกินไปที่จะมารู้สึกผิด

สายเกินไปที่จะมาเริ่มต้นใหม่

สายเกินไปที่จะบอกกับอีกฝ่ายว่า "ชั้นขอโทษที่รู้สึกรำคาญ"


ชั้นจะไม่ขอลืมเลือนบางสิ่งบางอย่าง... ไม่ขอลบเลือนความทรงจำหลายอย่าง... ไม่ขอ........................

...:: ชั้นจะเก็บเธอไว้ในความทรงจำ ::...


ว่าครั้งนึง... เคยมีคนทำให้ชั้นวุ่นวายได้เพียงนี้

ว่าครั้งนึง... เคยมีคนทำให้ชั้นรำคาญใจได้เพียงนี้

ว่าครั้งนึง... เคยมีคนทำให้ชั้นเบื่อได้เพียงนี้

ว่าครั้งนึง... เคยมีคนทำให้ชั้นโมโหได้เพียงนี้

ว่าครั้งนึง... เคยมีคนทำให้ชั้นเกลียดโทรศัพท์ได้เพียงนี้

ว่าครั้งนึง... เคยมีคนทำให้ชั้นเสียใจได้เพียงนี้

ว่าครั้งนึง... เคยมีคนทำให้ชั้นอยากจดจำไว้ได้เพียงนี้

ว่าครั้งนึง... เคยมีคนทำให้ชั้นร้องไห้นานหลายวันแบบนี้

ว่าครั้งนึง... เคยมีคนทำให้ชั้นรู้สึกมากมายในคราวเดียวได้แบบนี้


ทั้งที่เคยเจอหน้าเพียงครั้งเดียว

ทั้งที่.................................................


+++ หลับให้สบายนะ... ที่นี่ไม่มีอะไรให้เธอต้องกังวลรึเป็นห่วงอีกแล้ว +++