นานแล้ว... ที่ชั้นไม่มีเวลามานั่งเขียน นั่งบันทึกเรื่องราว ความทรงจำ ความสุข ความเศร้า เรียงร้อยเรื่องราวผ่านตัวอักษร
นานแล้ว... ที่ชั้นทนเก็บ ทนเจ็บ และทนฝืน ทำในสิ่งที่ไร้สาระ
แต่ทว่า... ชั้นกลับยึดมันเป็นสรณะของชีวิต
"ความรัก" ความรู้สึกที่อยู่ๆ ก็เกิดขึ้น ไม่มีเหตุผล ไม่มีคำอธิบาย มีทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และการร้องไห้ ผสมปนเปกัน
ใช่แล้วล่ะ "ความรัก" คือเรื่องไร้สาระ... ที่ชั้นยึดถือเป็นสรณะของชีวิต
ชั้นเสียใจ ชั้นร้องไห้ ชั้นเกือบตาย เมื่อความรักมันไม่สมหวัง
แต่กระนั้น... ชั้นก็ไม่เคยมีอคติกับความรักเลยแม้แต่น้อย...
เพราะทุกครั้งที่ชั้นเสียใจ ทุกครั้งที่ชั้นร้องไห้... ชั้นกลับตระหนักได้ว่า
ชั้นจะต้องได้พบกับความรักที่แท้จริงอย่างแน่นอน
และตอนนี้ เหมือนว่าชั้นกำลังมีความสุข กำลังสบายดี... ในสิ่งที่ชั้นเป็นอยู่
ชั้นยิ้ม ชั้นหัวเราะ ชั้นมีความสุข... กระนั้นหรือ?
เปล่าเลย... เบื้องหลังรอยยิ้มของชั้น มันมีน้ำตาที่หลั่งไหลลงมาเป็นสาย
ชั้นร้องไห้... ใช่แล้วล่ะ เพียงแต่ไม่ปรารถนาให้ใครได้เห็น
ชั้นรู้สึกเหมือนคนที่ยืนอยู่ผิดที่ ผิดทาง
ชั้นเป็นส่วนเกินเหรอ?
ชั้นเป็นตัวสำรองเหรอ?
ชั้นเป็นคนคั่นเวลาเหรอ?
รึว่า... ชั้นเป็นแค่อีโง่ ในสายตาเธอ... เท่านั้น
ทั้งที่ชั้นออกจะภูมิใจ... ที่ได้เรียกขานอีกฝ่ายว่า "เพื่อนรัก"
ทั้งที่ชั้นออกจะภูมิใจ... ที่ได้เรียกขานอีกฝ่ายว่า "พี่สาวที่รัก"
ทั้งที่ชั้นออกจะภูมิใจ... ที่ได้เรียกขานอีกฝ่ายว่า "พี่ชายที่รัก"
ทั้งที่ชั้นออกจะภูมิใจ... ที่ได้เรียกขานอีกฝ่ายว่า "น้องชายที่รัก"
แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่าย... จะไม่เคยรับรู้ ไม่เคยยินดี... ที่ได้รับการเรียกขานจากชั้นว่า "ที่รัก"
ชั้นดีใจแค่ไหน... ที่เห็นข้อความทักทายจากบรรดาบุคคลอันเป็นที่รัก
ชั้นดีใจแค่ไหน... ที่ได้เห็นเบอร์โทรของบรรดาบุคคลอันเป็นที่รักแสดงอยู่เป็นสายเรียกเข้า
ชั้นดีใจแค่ไหน... ที่ได้เห็นหน้าค่าตา ได้พูดคุยกันซึ่งๆ หน้า และเห็นว่าบรรดาบุคคลอันเป็นที่รักนั้นสุขสบายเพียงใด
ชั้นดีใจแค่ไหน... บรรดาบุคคลอันเป็นที่รักรู้บ้างมั้ย... กับความรู้สึกเหล่านี้
แล้วเคยรู้มั้ย... ว่าชั้นเสียใจมากแค่ไหน ที่ได้รู้ว่าใครต่อใครทำร้ายจิตใจของบรรดาบุคคลอันเป็นที่รักของชั้น
เคยรู้บ้างมั้ย... ว่าน้ำตาที่ชั้นเสียไป ชั้นร้องไห้เพราะเรื่องของคนอื่น มากกว่าเรื่องของตัวเองซะอีก
เพราะชั้นเลือกที่จะรุ้สึกเองใช่มั้ย?
เพราะชั้นเลือกที่จะเจ็บเองใช่รึปล่าว?
เพราะชั้นเสือกเอาหัวใจไปผูกไว้ที่ตีนของใครต่อใคร...
เพราะงั้นก็ควรสมน้ำหน้าใช่มั้ย... ที่เวลาคนพวกนั้นเดินจากไป
เค้าก็เหยียบย่ำและกระทืบซ้ำที่หัวใจชั้นไปตลอดทุกย่างก้าว
ก็ในเมื่อชั้นเลือกที่จะเป็นแบบนี้...
เลือกที่จะใส่ใจบรรดาบุคคลอันเป็นที่รักต่อไป แม้จะรับรู้ว่า... บางคนคงเลิกให้ความสำคัญกับชั้นตั้งนานแล้ว
ชั้นก็ควรที่จะอดทนต่อไปใช่มั้ย?
เพราะยังไงซะ... ในสายตาของใครต่อใคร
ชั้นมันเข้มแข็งอยู่แล้วนี่
นานแล้ว... ที่ชั้นทนเก็บ ทนเจ็บ และทนฝืน ทำในสิ่งที่ไร้สาระ
แต่ทว่า... ชั้นกลับยึดมันเป็นสรณะของชีวิต
"ความรัก" ความรู้สึกที่อยู่ๆ ก็เกิดขึ้น ไม่มีเหตุผล ไม่มีคำอธิบาย มีทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และการร้องไห้ ผสมปนเปกัน
ใช่แล้วล่ะ "ความรัก" คือเรื่องไร้สาระ... ที่ชั้นยึดถือเป็นสรณะของชีวิต
ชั้นเสียใจ ชั้นร้องไห้ ชั้นเกือบตาย เมื่อความรักมันไม่สมหวัง
แต่กระนั้น... ชั้นก็ไม่เคยมีอคติกับความรักเลยแม้แต่น้อย...
เพราะทุกครั้งที่ชั้นเสียใจ ทุกครั้งที่ชั้นร้องไห้... ชั้นกลับตระหนักได้ว่า
ชั้นจะต้องได้พบกับความรักที่แท้จริงอย่างแน่นอน
และตอนนี้ เหมือนว่าชั้นกำลังมีความสุข กำลังสบายดี... ในสิ่งที่ชั้นเป็นอยู่
ชั้นยิ้ม ชั้นหัวเราะ ชั้นมีความสุข... กระนั้นหรือ?
เปล่าเลย... เบื้องหลังรอยยิ้มของชั้น มันมีน้ำตาที่หลั่งไหลลงมาเป็นสาย
ชั้นร้องไห้... ใช่แล้วล่ะ เพียงแต่ไม่ปรารถนาให้ใครได้เห็น
ชั้นรู้สึกเหมือนคนที่ยืนอยู่ผิดที่ ผิดทาง
ชั้นเป็นส่วนเกินเหรอ?
ชั้นเป็นตัวสำรองเหรอ?
ชั้นเป็นคนคั่นเวลาเหรอ?
รึว่า... ชั้นเป็นแค่อีโง่ ในสายตาเธอ... เท่านั้น
ทั้งที่ชั้นออกจะภูมิใจ... ที่ได้เรียกขานอีกฝ่ายว่า "เพื่อนรัก"
ทั้งที่ชั้นออกจะภูมิใจ... ที่ได้เรียกขานอีกฝ่ายว่า "พี่สาวที่รัก"
ทั้งที่ชั้นออกจะภูมิใจ... ที่ได้เรียกขานอีกฝ่ายว่า "พี่ชายที่รัก"
ทั้งที่ชั้นออกจะภูมิใจ... ที่ได้เรียกขานอีกฝ่ายว่า "น้องชายที่รัก"
แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่าย... จะไม่เคยรับรู้ ไม่เคยยินดี... ที่ได้รับการเรียกขานจากชั้นว่า "ที่รัก"
ชั้นดีใจแค่ไหน... ที่เห็นข้อความทักทายจากบรรดาบุคคลอันเป็นที่รัก
ชั้นดีใจแค่ไหน... ที่ได้เห็นเบอร์โทรของบรรดาบุคคลอันเป็นที่รักแสดงอยู่เป็นสายเรียกเข้า
ชั้นดีใจแค่ไหน... ที่ได้เห็นหน้าค่าตา ได้พูดคุยกันซึ่งๆ หน้า และเห็นว่าบรรดาบุคคลอันเป็นที่รักนั้นสุขสบายเพียงใด
ชั้นดีใจแค่ไหน... บรรดาบุคคลอันเป็นที่รักรู้บ้างมั้ย... กับความรู้สึกเหล่านี้
แล้วเคยรู้มั้ย... ว่าชั้นเสียใจมากแค่ไหน ที่ได้รู้ว่าใครต่อใครทำร้ายจิตใจของบรรดาบุคคลอันเป็นที่รักของชั้น
เคยรู้บ้างมั้ย... ว่าน้ำตาที่ชั้นเสียไป ชั้นร้องไห้เพราะเรื่องของคนอื่น มากกว่าเรื่องของตัวเองซะอีก
เพราะชั้นเลือกที่จะรุ้สึกเองใช่มั้ย?
เพราะชั้นเลือกที่จะเจ็บเองใช่รึปล่าว?
เพราะชั้นเสือกเอาหัวใจไปผูกไว้ที่ตีนของใครต่อใคร...
เพราะงั้นก็ควรสมน้ำหน้าใช่มั้ย... ที่เวลาคนพวกนั้นเดินจากไป
เค้าก็เหยียบย่ำและกระทืบซ้ำที่หัวใจชั้นไปตลอดทุกย่างก้าว
ก็ในเมื่อชั้นเลือกที่จะเป็นแบบนี้...
เลือกที่จะใส่ใจบรรดาบุคคลอันเป็นที่รักต่อไป แม้จะรับรู้ว่า... บางคนคงเลิกให้ความสำคัญกับชั้นตั้งนานแล้ว
ชั้นก็ควรที่จะอดทนต่อไปใช่มั้ย?
เพราะยังไงซะ... ในสายตาของใครต่อใคร
ชั้นมันเข้มแข็งอยู่แล้วนี่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น